با سکوت مشکلی حل نمیشه!
کناره گیری، از دیگران و حرف نزدن ،با اونها ،یه نوع تنبیه و کنترلگریه!
به معنی اینه که، صبر کن نشونت میدم!!
علم و تجربه میگه، روش های تنبیهی به ندرت، نتیجه میدن!
البته که کناره گیری، از افراد پردردسر،که نقش زیادی هم ،تو زندگیمون ندارند، عاقلانست،
ولی سکوت و کناره گیری، از عزیزانمون مشکلاتمون رو، حل نمیکنه .
اگر میخوای ،رابطه خوب و رضایت بخشی ،با فرد مقابلت داشته باشی ،بهتره بدونی کناره گیری، و حرف نزدن باهاش:
فقط و فقط رابطه ات، رو خراب میکنی .
اگر کسی رو دوست داری،تلاش کن حتما مسئله ات رو، باهاش در میون بزاری ..
قدم اول ،مسئله ات رو بیان کن:
وقتی، با دوستامون شام میخوردیم،با من حرف نزدی.
تو مهمونی مجید و مینا هم ،همین کارو کردی چند بار حرفمو قطع کردی!
بعد ،از احساست بگو:
خیلی عصبانی، و ناراحت شدم و احساس بدی داشتم، چون حس کردم نظرم برات مهم نیس.
ودر آخر بگو، دوست داشتی چطور میشد :
دوست داشتم ،منو نادیده نمیگرفتی.
دوست داشتم، به من نگاه میکردی ،و میپرسیدی نظر تو چیه ؟
اگر نظر منو میپرسیدی، خیلی خوشحال میشدم، و احساس خیلی خوبی، بهم دست میداد، و اینطوری بیشتر دلم میخواست، تو مهمونی های دوستانه، شرکت کنم و همراهت، باشم.
نکته :تو مکالمه، نباید به فرد مقابلمون، پیام های “تو …هستی”بدیم
مثلا :تو خودخواه،و بی ملاحظه ای !!
اینطوری ،فرد مقابل حرفت رو، و درددلت رو، سرکوفت در نظر نمیگیره،و به احتمال خیلی زیاد، متوجه میشه که ،میخوای نظر و احساست رو، بیان کنی و دوست داری، اوضاع رو تغییر بدی.
اینطوری ،به جای فرار از مشکلات،با مسئله ات روبرو میشی، و جراتمندانه حلش میکنی .
“یادمون باشه عزیزانمون با ما ارتباط میخوان نه سکوت’



